هیچ کس نمی داند ..
همه چهره آرام می بینند ..
همه صدای خنده ها را می شنوند ..
هیچ کس حس نمی کند دل نا آرامت را ، تنهاییت را ، بغض گلویت را ..

دست خودت نیست ، " باید " جلوی دیگران بخندی ...

هیچ کس نمی داند وقتی به چهار دیواری اتاقت می رسی ، غصه ها را از پشت درب بر می داری و به حال امروزت افسوس می خوری ...!

کاش اتاقت انبار غصه هایت نبود ...
کاش تخت خوابت جای خوابت بود ، نه گریه هایت